Schools must protect children from domestic violence

From the time Diana was nine years old, her stepfather abused her. Diana had bruises on her hands, hips, and backside from when her stepfather would hit her, throw objects at her, and push her against the wall. Diana’s stepfather was also very controlling and did not allow her to go to school for four months. Despite this, Diana’s teachers never inquired why.

Had Diana’s teachers or school administrators inquired into her extended absence from school, they may have been alerted to Diana’s abuse. Had they noticed Diana’s bruises and asked her where they came from, they could have reported the abuse to the Social Welfare Department (JKM) or referred Diana and her mother to an NGO to get support much sooner than 2018, when Diana and her mother finally received help, and after Diana had already endured six years of abuse.

Although schools are best positioned to detect and report child abuse, they often do not, whether because of ambiguity over the scope of their duties and concern over interfering in family matters or even potentially incurring liability. Ultimately though, schools are accountable to children, and should do everything within their power to uphold the child’s wellbeing. A uniform policy on how schools and teachers should respond to domestic violence against children could help dispel uncertainty and equip educators to take action in the best interest of the child.

Schools play a critical role in detecting and reporting child abuse

JKM data shows that nearly 14 child abuse cases occur every day, with more than half going unreported. If teachers were obligated to report suspected child abuse, then there could be many more interventions into cases of domestic violence against children.

While it is mandatory for medical practitioners, family members, and paid childcare providers to report all cases of suspected child abuse under the Child Act 2001, teachers are not included in this mandatory reporting requirement.

And yet, teachers are in many ways best positioned to identify child abuse, since they have daily contact with their students and can detect changes in mood, periods of absence, and decreased academic performance.

Given this, ideally teachers should not only be mandated by law to report child abuse, but they should be trained in detecting common signs of abuse, as well as in actions they can take to uphold the child’s best interests in the aftermath of abuse. Such actions might include connecting the child with a school counsellor or additional academic support to help them keep up with school work and counter the cognitive distractions they may be experiencing as a result of violence in the home.

Even if they do not mandate teachers to report child abuse, at a minimum, the Ministry of Education should require all teachers to be equipped with the knowledge to detect abuse as well as resources on how to report it and where to refer children and their mothers who are in need of support.

We need a uniform policy on school transfers in domestic violence cases 

Another critical aspect of a child domestic violence survivor’s safety is the ability to transfer to a school in a different area from where they were previously residing with their perpetrator-father.

However, many children in domestic violence situations face difficulties transferring school, as exemplified by Liza’s story.

Liza witnessed the physical, psychological, sexual, and financial abuse of her mother, Christina, by her father. When Christina and Liza finally left their abusive house and came to WAO’s shelter in 2017, Christina faced difficulties when she tried to transfer Liza to another school. The school administrators refused to send the school transfer documents to the WAO office, despite knowing that Christina was a survivor of domestic violence and was no longer living in the abusive home and now lived in a different state. As a result, Christina and her WAO social worker were forced to travel from one state to another to retrieve the documents from the school. 

The school administration then requested Christina to return all the textbooks in order to get the school transfer documents, despite Christina informing the school that the textbooks were at the perpetrator’s house. Liza was forced to remain out of school during this period.

Currently, there is no uniform policy around the transfer of a child to another school in the event of domestic violence. Instead, school administrators’ discretion is applied. This causes uncertainty for the child.  If the child is not able to transfer to another school, the mother and child will be at continued risk of being found by the abuser. Confusion around school transfers also leads to gaps in the child survivor’s education.

Teachers and schools play a critical role in the development, safety, and wellbeing of children. A comprehensive policy instructing educators to report cases of suspected child abuse and clarifying the procedures for transferring a child’s school in domestic violence cases will equip schools and teachers to uphold children’s best interests, keep families safe, and potentially save lives.

More information is available in WAO’s full policy brief.

###

Pihak sekolah perlu melindungi kanak-kanak daripada keganasan rumah tangga

Dari umur sembilan tahun, Diana didera oleh bapa tirinya. Terdapat kesan lebam di tangan, punggung dan belakang Diana akibat daripada pukulan objek dan hentakan dinding oleh bapa tirinya. Bapa tiri Diana juga sangat mengongkong dan tidak membenarkan Diana untuk pergi ke sekolah selama empat bulan. Namun, guru-guru di sekolah tidak bertanyakan sebabnya.

Penderaan ke atas Diana boleh dikesan sekiranya guru dan pentadbiran sekolah mengambil berat mengenai ketidakhadiran beliau ke sekolah. Jika mereka memeriksa atau mengetahui tentang kesan lebam dan bertanya kepada Diana perihal tersebut, mereka boleh melaporkan penderaan yang dialaminya kepada Jabatan Kebajikan Masyarakat (JKM) atau merujuk Diana dan ibunya kepada NGO lebih awal dari 2018 kerana apabila Diana dan ibunya akhirnya mendapat bantuan, penderaan tersebut telahpun berlaku selama enam tahun.

Walaupun pihak sekolah memainkan peranan penting dalam mengesan dan melaporkan penderaan kanak-kanak, laporan jarang dilakukan kerana kekaburan dalam skop tugasan, kebimbangan campur tangan dalam hal kekeluargaan dan kebimbangan menyebabkan tanggungan liabiliti. Oleh sebab pihak sekolah mempunyai tanggungjawab untuk menjaga kebajikan kanak-kanak, kita memerlukan polisi yang seragam tentang bagaimana pihak sekolah dan guru-guru harus bertindak terhadap keganasan rumah tangga yang melibatkan kanak-kanak. Polisi sebegini akan membantu menghapuskan keraguan dan membantu pihak sekolah untuk membuat keputusan yang terbaik untuk kanak-kanak.

Sekolah memainkan peranan penting dalam mengesan dan melaporkan penderaan kanak-kanak

Data JKM menunjukkan bahawa lebih kurang 14 kes penderaan kanak-kanak berlaku setiap hari. Lebih separuh daripadanya tidak dilaporkan. Sekiranya guru diwajibkan untuk melaporkan kes penderaan kanak-kanak, lebih banyak tindakan akan diambil terhadap kes keganasan rumah tangga yang melibatkan kanak-kanak.

Pada masa ini, Akta Kanak-kanak 2001 mewajibkan pengamal perubatan, ahli keluarga, dan penjaga kanak-kanak yang berbayar untuk melaporkan kes penderaan kanak-kanak, tetapi guru sekolah tidak termasuk bawah peruntukan tersebut.

Akan tetapi, para guru berperanan penting dalam mengesan penderaan kanak-kanak kerana mereka bersama dengan pelajar setiap hari persekolahan dan mereka sepatutnya boleh mengesan perubahan sikap, ketidakhadiran pelajar ke sekolah dan kemerosotan akademik pelajar.

Oleh itu, para guru seharusnya dimandatkan oleh undang-undang untuk melaporkan penderaan kanak-kanak dan juga dilatih untuk mengesan tanda-tanda penderaan dan bertindak untuk menegakkan hak kanak-kanak apabila didera. Tindakan-tindakan tersebut termasuk menghubungkan kanak-kanak dengan kaunselor sekolah atau memberikan sokongan akademik bagi membantu mereka menumpukan perhatian kepada kerja sekolah.

Secara minumum, Kementerian Pendidikan perlu memastikan semua guru dilatih untuk mengesan dan melaporkan penderaan serta merujuk kanak-kanak dan ibu-ibu yang memerlukan sokongan.

Kita memerlukan polisi yang seragam mengenai pemindahan sekolah dalam kes keganasan rumah tangga 

Aspek kritikal lain dalam melindungi kanak-kanak yang menghadapi keganasan rumah tangga adalah kemudahan untuk berpindah ke sekolah yang lain untuk menjauhi pemangsa.

Walaubagaimanapun, ramai kanak-kanak yang terlibat dalam keganasan rumah tangga menghadapi kesukaran untuk berpindah sekolah seperti yang dikongsikan oleh Liza.

Liza menyaksikan ayahnya mendera ibunya, Christina, dari segi fizikal, emosi, seksual dan kewangan. Apabila Christina dan Liza akhirnya meninggalkan rumah mereka dan pergi ke rumah pelindungan WAO pada 2017, Christina menghadapi kesukaran untuk memindahkan Liza ke sekolah lain. Pentadbiran sekolah enggan memberi kerjasama untuk menghantar dokumen ke pejabat WAO, walaupun mengetahui Christina adalah mangsa keganasan rumah tangga dan kini tinggal di negeri lain. Ini telah menyukarkan Christina dan pekerja sosial WAO yang terpaksa pergi ke luar negeri untuk mengambil dokumen persekolahan dari sekolah terbabit.

Pentadbiran sekolah tersebut kemudiannya meminta supaya kesemua buku teks Liza dipulangkan terlebih dahulu sebelum mereka memberikan dokumen-dokumen tersebut walaupun Christina telah memberitahu mereka bahawa buku-buku teks Liza berada di rumah pemangsa. Liza tidak dapat bersekolah ketika proses ini berlaku.

Pada masi ini, tiada polisi seragam mengenai pemindahan sekolah untuk kanak-kanak yang menghadapi keganasan rumah tangga. Oleh itu, keputusan terletak pada budi bicara pentadbiran sekolah. Ketiadaan polisi seragam menyebabkan kekeliruan kepada kanak-kanak tersebut. Jika kanak-kanak tersebut tidak berpindah ke sekolah yang lain, beliau berisiko untuk dijumpai oleh pemangsa. Kekeliruan mengenai pemindahan sekolah juga akan membantutkan pembelajaran kanak-kanak yang menghadapi keganasan rumah tangga.

Para guru dan pihak sekolah memainkan peranan penting dalam perkembangan, keselamatan dan kesejahteraan kanak-kanak. Polisi menyeluruh tentang tanggungjawab guru melaporkan kes penderaan kanak-kanak serta prosedur pemindahan sekolah dalam kes keganasan rumah tangga akan membantu pihak sekolah menegakkan hak kanak-kanak, meningkatkan keselamatan keluarga dan menyelamatkan nyawa.

Maklumat lanjut boleh didapati di ringkasan polisi WAO.

###

校方应保护儿童免遭家庭暴力

戴安娜自9岁起，便遭到继父虐待。他的继父打她，向她抛掷物品和把她推向墙壁，造成她的双手、臀部和背部满是淤伤。戴安娜的继父有很强的控制欲，长达四个月不让她到校上课。尽管如此，她的老师却从不过问。

若是戴安娜的老师或是校方对她的持续旷课表示关切，他們就有可能察覺戴安娜正在受暴。若是他们注意到戴安娜的淤痕，并关心这些淤痕从何而来，他们就能向福利部（JKM）举报，又或是转介戴安娜和她的母亲到相关非政府组织以获得支援。那或许就不必等到2018年，戴安娜已经忍受家庭暴力整整6年后，她与母亲才获得援助。

虽说学校处在察觉和举报儿童受虐案件的最佳位置，他们却不常这么做。一方面是对自己的责任范围模棱两可、担心介入别人的家事，甚至是担忧有可能要承担的责任。但学校终究得对儿童负责，也应在能力范围内尽一切努力捍卫儿童的福利。

一套针对校方和老师应如何回应儿童受暴事件的统一政策能协助消除不确定性，装备教育工作者为儿童的最大利益采取相应行动。

学校在察觉和举报儿童受虐事件上扮演关键角色

福利部的资料显示，每天有近14宗儿童受虐事件发生，有超过一半没有被举报。若是老师有举报疑似儿童受虐事件的义务，或许针对儿童遭受家庭暴力的干预和介入就能有所增加。事实上，《2001年儿童法令》强制医生、家庭成员、受薪的托儿服务提供者举报疑似儿童受虐案件，但老师并不包括其中。

然而，老师几乎每天都与学生接触，可以轻易察觉他们的心情变化、缺席的日数和学术表现的下滑，可以说是在各方面都有更好的便利和优势，去辨别和确认儿童是否受虐。

有鉴于此，理想上，老师不该只是被法律强制举报儿童受虐案件，同时也应接受训练，以便了解家庭暴力的普遍迹象及事后所能采取对儿童的最大利益的行动。相关行动包括引荐学校的辅导员和受虐儿童会面，或是提供额外的学术支援，以帮助他们跟上学习进度，克服家暴可能导致的认知能力的分心。

即便不强制老师举报儿童受虐事件，至少，教育部也该要求所有老师具备察觉儿童受虐的知识，并且拥有相应的资源，知道如何举报及知道可以把需要支援的儿童及他们的母亲转介到什么地方去。

 我们需要一套统一的政策，规范涉及家暴事件的转校程序

关于家暴幸存儿童的安全，另一个关键部分是必须有办法离开施暴父亲的所在区域，转校到另一个区域。然而，许多受虐儿童在转校手续上面对各种难题，以下以丽扎的故事举例说明。

丽扎目睹了她的母亲克里斯蒂娜被父亲身理、心理、财务和性虐待。当克里斯蒂娜和丽扎在2017年终于离开那暴力充斥的房子，来到妇女援助组织的庇护所时，克里斯蒂娜却在为丽扎转校的过程中，面对各种难题。校方拒绝把转校的相关文件发送到妇女援助组织的办公室，即便他们知道克里斯蒂娜是家暴幸存者，且已经离开家，到另一个州属生活。因此，克里斯蒂娜和她的社工被迫跨州到那所学校去，以取得文件。

该校的管理层要求克里斯蒂娜归还所有课本，才能取得转校文件，即便她已告知课本都遗留在施暴者的房子里。僵持不下的期间，丽扎无法上学。

目前，基于没有针对在家暴情况下必须转校的儿童而设的统一政策，校方拥有酌处权。这对儿童带来不确定性。若该名儿童无法转到另外一所学校，母亲和孩子就有可能暴露在被施暴者找到的危险之下。转校程序上的混乱，也会打断家暴幸存儿童的正常学习。

老师和学校在儿童的发展、安全和福利上扮演至关重要的角色，一套全面的政策可指示教育工作者举报疑似儿童受虐事件及阐明家暴情况下儿童转校的程序，这有助于装备学校和老师捍卫儿童的最大利益，确保家庭安全，并有可能拯救性命。

更多资讯可在妇女援助组织的完整政策简介里取得，请浏览wao.org.my.

###